قبول دارم.اشتباه کردم شاید از اولش هم ما بهم نمی خوردیم اما خیلی دیر شده.اولاش یه حس معمولی بود .میخوام باهات صادق باشم.اولش فقط یه حس بود اما هرچه قدر رابطم باهات بیشتر شد فهمیدم که این حس وابستگی هم بیشتر شده.الان که اینجام میبینم کار از کار گذشته.کاریشم نمیشه کرد…شاید سلیقمون بهم نخوره شاید دو تا دنیای متفاوت داریم اما فقط بگو من با این دل لعنتیم چه کار کنم؟ میدونم دیر یا زود باید این اتفاق می افتاد اما کاش وقتش الان نبود…دارم کم کم نا امید میشم اخه چرا همیشه اخرش باید اینجوری تموم شه.

سنگ دل نیستم…فقط تنها اشتتبام تو زندگیم این بود که یکیو دوست دارم..حق هیچ کیو نخوردم به هیچ ادمی وعده واحی ندادم اما نشد که بشه…دوستش دارم…اما نشد که بهش برسم.میگن دست تقدیره که ادمارو از هم جدا میکنه اما مثل اینکه تقدیر فقط با  من مشکل داره..ما که نفهمیدیم چی شد اما…اما…جرمم فقط اینه که یکی رو دوست دارم.

یکی رو دوست دارم اما اون نمیدونم دوستم داره یا نه.کاش میشد از نگاه ادما فهمید که کی دوست داره کی دوست نداره.تنها ارزوی زندگیم اینه که کسی از روی منافع شخصی خودش هیچ وقت عشقو واسطه نکنه.عشق خیلی پاک تر از این حرفاست اما کجاست گوش شنوا..

یکی رو دوست دارم اما نمی دونم چرا هر وقت بهش میگم دوست دارم اون نمیگه که دوستم داره.شاید غرورش اجازه نمیده شاید دوست نداره حرفی بزنه تا من پر رو بشم اما حقم نیست که تا حد اذیت شم.من دوست دارم همش بهم بگه اما غرورش بهش اجازه نمیده که بگه…غرور چیز بدی نیستشا…خدا کنه غرورش همیشه همراهش باشه حتی زمانی که یکی از من بهتر بهش پیشنهاد دوستی میده..دوست دارم اون موقع با اون غرور خودش  بگه نه من صاحاب دارم..چه خوبه که دخترا غرور دارن !!

یکیو دوست دارم اما هیچ وقت نشد حرفاشو از چشاش بخونم.میگن چشم ادما دروغ نمیگه.دروغ چرا من هر وقت به چشاش خیره شدم دست پام گم کردم اما هیچ وقت نشد حرفاشو از چشاش بخونم…قرار شد دیگه بهش دروغ نگم ولی حاظرم دست رو قران بذارم بگم که هیچکی برق چشاشو نداشت.امیدوارم درک کنه و بفهمه…

یکی رو دوست دارم اما همیشه نشد حرف دلمو بهش بزنم.هر وقت که خواستم بگم که دوستش دارم و عاشقشم اون سریع حرفو عوض میکرد اینگاری دوست نداره زیاد بهش ابراز علاقه کنم اخه یه جایی خونده بودم که هیچ وقت نباید دوست داشتنو به زبون اورد اخه سرنوشت اونارو از هم جدا میکنه.

یکی رو دوست دارم اما بیشتر از این که دغدغه همیشگیم باشه شده نفسه من.هر جا که میرم باهامه…نه خودشا..نه !! یاد و خاطرش دست از سرم بر نمیداره.یه بار تو بغلم گریه کرد خودم اشکاشو پاک کردم اون لحظرو هیچ وقت فراموش نمیکنم.به خودم افتخار کردم که تونستم یکی تو بغل خودم اروم کنم اما چه فایده!!! اخه میگن هیچ وقت با صدای بلند نخند ..پس هر خنده ای گریست.من قول دادم دیگه نخندم…هیچوقت

یکیرو دوست دارم ..حتی دوستام میدونن که چند وقته تو محل کار و خونه رفتارم عوض شده.همش تو خودمم.دیشب سر یه چیزی با هم بحث کردیم و من کحرفی زدم که الان خیلی پشیمونم..نمی دونم چرا ولی هر وقت خواستم کاریو درست کنم بد تر زدم خرابترش کردم.اگه عشق اینه باید به همتون بگم که هیچ وقت سر بی درد درد نیارین.عشق خیلی سخته.همش دلشوره داری…همش ناراحتی…همش غصه داری.عشق اولم نیستش اما از عشق اولم دارم بیشتر غصه می خورم.اخه وقتی تو عشق اول شکست میخوری عشق دومتو بیشتر مراقبشی که مثلا رفتارش چه جوریه . کجا میره و…کلا خیلی حساس تر میشی و این اصلا خوب نیست

یکیو دوس دارم اما ..اما..اما…….هیچی…امیدوارم اونم منو دوست داشته باشه

دل به تو دادم ای گل من،کاشکی قلبت بشه منزل من